امسال 8 و 44 دقیقه و 27 ثانیه صبح سه شنبه،

سال شمسی تحویل می شود.

یک نفس عمیق اگر بکشیم، نیمی از نفس ما می افتد سال 90

و نیم دیگرش سال 91! چیز قشنگی است؛ یک نفس در 2 سال!

نفسی که هم هوای 90 را تجربه کند و هم حال و هوای 91 را!

نفسی که نیم آن در زمستان باشد و نیم دیگرش در بهار و اوجش، لحظه سال تحویل!

این را نوشتم که بگویم: قبل از «فتح المبین»، در یک عملیات شناسایی،

نیروهای دشمن، نارنجکی در سنگر بچه ها انداختند؛

نارنجک در آخرین ثانیه های سال 60 ضامنش کشیده شد،

5 ثانیه قبل از سال تحویل، عمل کرد و لحظه حلول سال،

شد همان لحظه شهادت تعدادی از بچه ها.

بچه ها این طرف سال داشتند جان به جانان می دادند،

آن طرف سال اما چه بهاری رفتند، و این همه فقط در عرض چند ثانیه طول کشید.

از جمله این شهیدان، شهید «مصطفی رضایی» بود که داشت جان می داد و

می خندید و می گفت: بچه ها! شهادت ما دارد 2 سال طول می کشد!!

«یا مقلب القلوب و الابصار»، آخرین جمله این شهید بود در این دنیا،

و «سلام بر حسین» اولین جمله این شهید بود در آن دنیا.

ما کم شهید نداشتیم که بعد از شهادت، به تبسم باز شد نگاه شان.

اهل توسل به ارباب بی کفن بودند از بس. از بس «زیارت عاشورا» می خواندند.

«السلام علیک یا اباعبدالله» 

«حسین» می داند کجا جواب دهد.

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » عامری نسب ( دوشنبه 90/12/29 :: ساعت 10:8 عصر )

کفش هایت را از پای در آر

اینجا سرزمینی مقدس است.

بال های ملایک اینجا گسترده است .

آرام قدم بردار، اینجا قتلگاه است...

و تو چه می دانی که در دل این رمل های تفتیده چه می گذرد؟

یاد کن از آوینی، از دوربینش، از قلمش...

راه رفتنت سخت شده روی این رمل های داغ؟ خودت را می کشانی دیگر؟

لب هایت خشک شده از فرط عطش؟

فکه قتلگاه است؛ بچه ها سه روز در حصر دشمن مقاومت کردند،

دیگر نه آب مانده بود و نه غذا، دست آخر هم قتل عام...

فکه کربلاست

فدای لب تشنه ات یا ابا عبدالله

من می دانم اگر تمام چسب زخم هایت را هم بفروشی

زخمهای دلت هر گز آرام نخواهند گرفت

فقر احساسه ، و احساس گفتنی نیست ، دیدنی نیست ، شنیدنی هم نیست باید فقیر باشی تا بفهمی

احساس فقر یعنی چه و نشاندن لبخند بر لبان یک کودک فقیر چه حس زیبایی است.

عید در راه است.

نگاهش آنچنان مرا میخکوب کرد که نتوانستم قدم از قدم بر دارم.

حتی اگر می خواستم بروم باز هم دلم نمی آمد

در عمق چشمانش می توانستم سر سبزی  روحش را ببینم

روحی زلال و آرام که از وراء آن می شد عطر وجودش را هم استشمام کرد

 خواستم از او بیشتر بدانم بیشتر حسش کنم و در جوارش روح سرگردانم را

آرامش دهم دمی با او باشم بالاخره دست دلم را گرفت و روحم را کنار خودش نشاند

و با نگاهش فقط نگاهش برایم گفت.  فقط نگاهش می کردم

 دیگر چشمانم تار می دید آری این قلبم بود که روحم را تا چشمانم بالا آوردند

و از آنجا تا زمین ناگزیر کردند.

و این زمین بود که قطرات اشکهایم را می ربودند .

چشمانش می گفت دمی بنشین تا برایت بگویم از ناگفته ها و با من گفتند چشمانی که

قلبم را به چشمانم دوختند.

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » عامری نسب ( چهارشنبه 90/12/17 :: ساعت 11:26 عصر )