مدتی بود بی معرفت شده بودم 

همان معرفتی که آن پیرمرد سالخورده جنوبی داشت و من نداشتم

گفتم : "از کجا آمده ای ؟"

گفت : " از روستای بندر گواتر آخر ایرانه گوشه کشور تا اینجا تقریباً 2000 کیلومتره"

گفت: " آمده ام اینجا آقا را زیارت کنم......... "

نگاهی به چهره سوخته و آفتاب خورده ، دستان به سان زمینهای خشک ترک ترک شده ، و دل پاک و زلالش که

وقتی می گفت آمده ام اینجا آقا را زیارت کنم با اشک هاش دفتر قلبم را نمور کرد و نیم نگاهی به دل زنگار گرفته خودم.....

گفت : " اهل همین جایی؟ "  به علامت تصدیق سر تکان دادم. دلش دوباره فوران کرد و آتش فشان  قلبش از زلال چشمانش

جاری شدند. گفت " خوش به سعادتت لابد هر هفته می آیی برای زیارت ؟"

دنیا انگار بر سرم ویران شد. دیگر نمی شنیدم چه می گفت.

نگاهی به گنبد فیروزه ای انداختم و سر به زیر.......

آقای جمعه های غریبی ظهور کن

دهلیز های شب زده را غرق نور کن

یک گوشه از جمال تو یعنی تمام عشق

یک دم فقط بیا و از اینجا عبور کن

آقا چقدر فاصله، اندوه ، انتظار

فکری به حال این سفر راه دور کن

آقا چقدر ناله زنیم و دعا کنیم

یا باز گرد یا دل ما را صبور کن

آقا اگر که آمدی و عاشقت نبود

یک فاتحه نوازش اهل قبور کن