بشارت باد حضورت را، ای ادامه کربلا.

بشارت باد خانه زهرا علیهاالسلام را؛ که شور تو موجی از عاطفه به فضای خانه خواهد بخشید و آغوش فاطمه علیهاالسلام از عطر کربلایی‏ات آکنده خواهد شد.

بشارت باد آمدنت را، که لحظه‏های تنهایی پدر، با تو رنگین خواهد شد و غریبانه‏هایش را با  تو پیوند خواهد زد.

بشارت باد بر عاشوراییان مقدم نورانی‏ات.

قدم بر خاکی بگذار که پاکیِ گام‏های تو را آرزومند است، بانو.

بانو:

ای گویاترین خطبه عاشورا.

بشارت باد آمدنت را، که افتخار رسالت و امامتی.

بانو، ای ادامه کربلا در کویر جهالت جاری شدی و سراب‏های روییده بر اذهان را از زلال حقیقت سیراب کردی.

چه کسی پرستاریِ زخم‏های عاشورایی را به تو آموخت؛ به تو که جز به زیباییِ ایثار نیندیشی و میان زخم و خون و آتش، صبر را برگزیدی که: «اِنَّ اللّه‏... مَعَ الصّابِرین».

تو مسیر عاشورا را به ابدیت سپردی؛ حتّی داغ فرزندانت را نِگَریستی و نگریستی، که مبادا احساس خویش را به وظیفه الهی ترجیح داده باشی.

آه

 زینب، زینب علیهاالسلام ، ای زینتِ تنهایی پدر.

ای میوه دل مادر.

ای وقار خانه همسر.

ای سفیر کربلایی مادر.

درود خداوند بر تمام لحظه‏های تنهایی‏ات که اگر مادر زنده بود، به خاطر تو، بیت الاحزانش را در محفل تو برپا می‏کرد.

تو عینیّت تمام معنای صبری؛ صبری که برای همیشه معنا از تو گرفت.

بانو.

شادی و غم را به هم آمیخته‏ام و  دل نوشته هایم تنها عطر کربلاییِ نام تو را زمزمه می‏کنند. گویی نسیم یادت، شقایق‏های عاشق را به خویش می‏خواند و داغ ثانیه‏ها را حتی در روز تولّدت تازه می‏کند.

بانو.

ای صداقت عشق، ای تجسّم صبر، ای آیینه وقار و ای عصمتِ متجلّی.

درود بر تو و لحظه‏هایی که تو در امتحان الهی قبول شدی.

درود بر کربلا، درود بر شهادت و درود بر تو که فاش کردی راز آفرینش را: «اِنّی اَعْلَمُ ما لاتعلمون»...