کاش رفتگان تاریخ هم برمیگشتند!
کاش آیندگان را مجال وصالی بود؛ شاید ما غربت نشینان شهر غیبت هم شاهد می شدیم؛
آنگاه که محمد با گلوی خسته از گذر سالها، مرتضی را تصنیف کرد.
یاد دارم عشق، سالهای سال برای غدیر، جشن تولد میگرفت و امامت از دستان حقیقت باران،
هدیه تولد می گرفت.
یادم می آید کودکی افکار بکرم را که دل به بازی بادکنکی می دادم و از درک عظمت غدیر غافل بودم
و حالا میفهمم که چگونه مردمان مدینه، غدیر در یادشان ماند و علی از یادشان رفت.
کودکان به حج رفته مدینه از غدیر، تبریک و شادباشی شناختند و علی ماند و مسئولیت این قوم
و علی ماند و مولاییِ مردمی کم حافظه.
همه جا را چراغانی کنید!
ای مردمان کوچه تاریخ! زمان را چراغانی کنید؛ نکند حافظه تاریخ کم شود!
نکند خبر امامت ابوتراب، لای ورقهای تاریخ، خاک بخورد!
همه جا را چراغانی کنید؛ هر چراغی که به شکرانه برمی افروزید، آیه ای از حقانیت علی خواهد شد.
آری! غدیر، فقط آبگیری خشک نیست؛
غدیر، جغرافیای تنهایی علی و فاطمه است.
غدیر، خاطره تشیع است که نیمه شبها و سحرگاهان، ذکر نام علی و فرزندانش را تداعی میکند.
دلم عجیب گرفته بود نشستم کنجی و نگریستم روح سرگشته ام را
که در بدر می گشت بدنبال معجونی
تا در کنارش دمی آرام گیرد
صدایی می آمد خوب گوش سپردم
السلام علیک یا ابا عبدالله
و دلم آرامش را در اوج تلاطم در آغوش گرفت.
آقا می شود روزی بیایم و دلم را به ضریحت گره بزنم؟؟؟؟؟!!!!!
