دو نور از زمین به آسمان بلند شد ، بهم گره خورد و خورشید ولایت از کهکشان نبوت متبلور شد . آری این دست نبوت بود که دست ولایت از آن زندگی گرفته بود .
نظاره خورشید به تلافی دو دست بود و خیره به نور ولایت ، مگر خورشید نور ولایت را ندیده بود ؟
همه جا سکوت است و سکوت .
فرشتگان بزم عشق چیده اند و عاشقان بزم دل . و این دلهاست که میهمان ولایت است ... و ناگهان ؛
نسیمی وزیدن گرفت ، لبخندی شیرین بر لبها نشست ، گوشها مدهوش و دلها لبریز و نورانی شد و نسیم به خود می بالید که سفیر کلام الله است .
چه کلامی ؟
همان کلام زیبایی که فرشتگان عالم آنرا عصاره شیرین خلقت می دانستند و قلب مسلمانان را زنده کرد ، آری « من کنت ُ مولاه فهذا علی ٌ مولاه »
ستارگان بی تحمل بودند ، ای کاش زود شب آید تا به اهل زمین تبریک بگویند .
علی جان ، ولایتت مبارک . ای محمد ، مبارک است ، مبارک .
علی همه عشق شد و عشق همه علی .
فرشتگان بالهایشان را فرش راه محمد وعلی کرده بودند . خوشا به حال فاطمه .
و امروز بهار بود ، بهاری زیبا ، شکوفه ای زیبا بر درخت تنومند نبوت ما نور عشق می داد . غنچه ای با « 11 » پر ، گلبرگ زیبا .
و خورشید آرام آرام غروب می کرد ، خرسند و شادمان وشاید محزون.
محزون از اینکه شکوفه را صیادان ددمنش تاریخ پژمرده کنند ، ولی نه نه .
در آخرین نزول خورشید ، خورشید شادمان بود چون در پهنای غروب در کنار غدیر ، ظهور  دین بود . ظهور شکوفه ای ناز ، ستاره ای نورانی ، آن هم مهدی علیه السلام که ظهورش زنده کننده غدیر است ، مبارک است بر فاطمه .