کاش رفتگان تاریخ هم برمی‏گشتند!

کاش آیندگان را مجال وصالی بود؛ شاید ما غربت‏ نشینان شهر غیبت هم شاهد می‏ شدیم؛

آن‏گاه که محمد با گلوی خسته از گذر سال‏ها، مرتضی را تصنیف کرد.

 یاد دارم عشق، سال‏های سال برای غدیر، جشن تولد می‏گرفت و امامت از دستان حقیقت باران،

هدیه تولد می گرفت.

یادم می‏ آید کودکی افکار بکرم را که دل به بازی بادکنکی می‏ دادم و از درک عظمت غدیر غافل بودم

و حالا می‏فهمم که چگونه مردمان مدینه، غدیر در یادشان ماند و علی از یادشان رفت.

کودکان به حج رفته مدینه از غدیر، تبریک و شادباشی شناختند و علی ماند و مسئولیت این قوم

و علی ماند و مولاییِ مردمی کم‏ حافظه.

همه جا را چراغانی کنید!

ای مردمان کوچه تاریخ! زمان را چراغانی کنید؛ نکند حافظه تاریخ کم شود!

نکند خبر امامت ابوتراب، لای ورق‏های تاریخ، خاک بخورد!

همه جا را چراغانی کنید؛ هر چراغی که به شکرانه برمی‏ افروزید، آیه‏ ای از حقانیت علی خواهد شد.

آری! غدیر، فقط آبگیری خشک نیست؛

غدیر، جغرافیای تنهایی علی و فاطمه است.

غدیر، خاطره تشیع است که نیمه شب‏ها و سحرگاهان، ذکر نام علی و فرزندانش را تداعی می‏کند.