(( ............

ایشان همراه آن صدای محزونی که داشت، اذانش منحصر به فرد بود.

سبک اذان او را هیچ کسی نداشت و نتوانست بگوید.

موقع اذان گفتنش، بچه‌هایی که به‌طرف حسینیه می‌آمدند،

 گوشه‌ای می‌نشستند و گریه می‌کردند تا اذان تمام بشود.

نوای قشنگی داشت. بعد از نماز هم تعقیب نماز را می‌خواند.

بچه‌ها عاشق ذکر سجده‌‌های شکرحسین بودند؛

وقتی تعقیبات نماز تمام می‌شد، دعا که می‌کردند، این جمله را می‌گفت: «سجده شکر».

همه رزمنده‌ها می‌رفتند به سجده. بعد از اینکه سه مرتبه همه باهم می‌گفتند «شکراً لله حمداً لله»،

حسین با گریه و ناله این‌طور می‌خواند:

«تو خدایی و به تو بنده منم / ای خدا بنده شرمنده منم / من ز فعل بد خود دلگیرم / بار عصیان بنموده پیرم»

چهارده پانزده سال بیشتر نداشت. کسی نبود بگوید: آخر تو چقدر گناه کردی؟ تو که اصلاً به تکلیف نرسیده بودی که گناه بکنی. ))

*** یادی از ذاکر اباعبدالله الحسین علیه السلام شهید حسین مالکی نژاد از زبان اخوی شهید حاج علی مالکی نژاد