استاد عزیزمان

حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی (دامت توفیقاته) می فرمایند :

اساساً هرچه مشقت ها و سختی‏ها و صبر و شکیبایی انسان در برابر آنها بیشتر باشد، ارزش آدمی افزوده تر می‏گردد. چنانکه در ادبیات اخلاقی، از گندم به عنوان تمثیل یاد می‏شود که دارای ارزشی محدود است. اما اگر فشارِ سنگ آسیار ا تحمل کند و آرد شود، ارزش او افزوده تر می‏شود......

آرد نیز اگر فشار خمیرگیر را بپذیرد و به خمیر تبدیل شود، ارزش بیشتری می‏یابد و همین خمیر اگر آتش تنور را به جان بخرد و نان شود، ارزش ظاهریِ او به بالاترین حد می‏رسد و این نان، هنگامی که غذای مؤمن اندیشمندی را تأمین کند، در نهایت به فکر الهی و اندیشه بلندِ انسانی تبدیل می‏شود و چنان بهایی پیدا می‏کند که از مدار ارزش سنجی بیرون می‏رود؛ زیرا اگر اصالت انسان از آنِ روح است و روح وی در اندیشه ناب خلاصه می‏شود و اندیشه صحیح، هویت انسان را می‏سازد که: «ای برادر تو همان اندیشه‏ ای»، و چنین انسان اندیشور ناب، ثمنی جز بهشت ندارد، که: «ألا إنّه لیس لأنفسکم ثمن إلا الجنّة فلا تبیعوها إلّا بها»1، پس معلوم می‏شود که متاع ساده با طیّ درجات، کالایی بهشتی خواهد شد.