برای تو می‏نویسم‍، برای تو که قاصدکهای دلم را هر جمعه به سویت می‏فرستم، اما آن هنگام که حریر قرمز رنگ غروب در آسمان پرسه می‏زند، بی‏خبر برمی‏گردند... مثل همیشه.
برای تو  آن لحظه که  پرونده‏ام را می‏گشایی سیلی از اشک صورت ماه گونه ات را نقره‏ای رنگ می‏کند، صدای شکسته شدنِ قلبت را شنیدم آن موقع که زیر لب گفتی: تو دیگر چرا؟ اما باز من بی‏توجه....
برای تو که موقع غفلت نگاهم می‏کنی...
برای تو که هنگام بی‏قراری دستان پرمهرت را روی سینه‏ام می‏گذاری و دل طوفانی‏ام را آرامش می‏دهی.
برای تو که هنگام سیاهی شب در نماز مرا دعا می‏کنی با تمام زشتیهایم...
برای تو که موقع معصیت نگاهت را به چشمانم می‏دوزی و من پشیمان از...
برای تو که همچون ساقی پیاله مستی را به دستم می‏دهی و این عطش‏زده را سیراب می‏کنی.
برای تو که وجودت از نور و قلبت از آسمان و چشمانت همچون زهراست.
برای تو که هنگام صبح موقع دعای عهد کنارم می‏نشینی و با العجل العجل دستانت را بلند می‏کنی و آمین...
برای تو که هرگاه اشتباه می‏کنم چشمان زهراییت را به آسمان می‏دوزی و می‏گویی خدایا او را به من ببخش...!
برای تو که هر شب جمعه عطر سیب کربلا را به مشام عاشقان می‏رسانی.
برای تو که قفل دلم را با نگاهی باز کردی و مهمان وجودم شدی.
برای تو که می‏دانی بی‏قراریهایم از چیست؟ و برای چه غمگینم!
برای تو که از درونم آگاهی و آنرا تسخیر کرده‏ای.
برای تو که مونس تنهایی و شبهای بی‏روحم هستی.
یادت هست..... من نیز خوب بخاطر دارم؟
برای تو که مرا می بخشی بخاطر تمام نادانیها و اشتباهاتم.
و برای تو که روزی خواهی آمد از سرزمین نور و عاشقان را مزد انتظار می‏دهی.

پس بپذیر هذه القلیل