بدون مقدمه :

((الان که دارم مینویسم ساعت 8/50 دقیقه شب است

ساعت نوشتن پست قبلی ام 7/33 دقیقه عصر بود

ساعت 7/58 دقیقه عصر  یکی از عزیزان دست اندر کار

چهارمین سوگواره بین‌المللی وبلاگ‌نویسان عاشورایی

زنگ زد و گفت :

برات کرب و بلا را گرفتی

بگذریم که این خبر با دلم چها که نکرد........

آقا جان ممنونم ............))

بدون مقدمه:

(( فردا برات کرب و بلا می دهند

یعنی می شود آقا من هم ...............))

* اللهم ارزقنی حرم *

پایان ماه روضه شده، غم گرفته ام

هیئت تمام گشته و ماتم گرفته ام

بعد از دو ماه گرفت صدا های ذاکران

تازه دلم شکسته شده دم گرفته ام

بعد از دو ماه که در مطبت هستم ای طبیب

از درد عشق گفتم و مرهم گرفته ام

مرهم برای درد دلم اشک روضه بود

اینگونه بوده اشک دمادم گرفته ام

شبها چقدر گم شده ام بین کوچه ها

وقتی سراغ هیئت و پرچم گرفته ام

از مادرت بپرس ، نوکریم را قبول کرد ؟

آیا برات کرب و بلا هم گرفته ام ؟

افسوس می خورم که زخیرات سفره ات

از دست مهر مادرتان کم گرفته ام

دلتنگ می شوم به خدا بر محرمت

خرده مگیری ا م زچه ماتم گرفته ام
***
ای روضه خوان ادامه بده اشک و آه را

شعر وداع نه ..... شور محرم گرفته ام

سلام آقای خراسانی ام. آقای تنهای طوس نشینم.

آقای محرم هر چه دل خسته و تبدار. آقای غریب نواز غربت نشینم.

آقا جانم سلام

بچه محله خواهرت هستم

از همین راه دور، با همین دل شکسته و تنها، سلام خودم را

به همراه این جمع پروانه ها و شاپرک هایی که در اطرف چشم های بارانی ام

بال بال می زنند به تو می رسانم. تویی که دست گیری و دست نواز.

آقای من

بی تکلف و بی واژه و بی ادعا ارادت خودم را تسلیم تو می کنم تا از دریای رحمتت

عبورش دهی و به بال فرشتگان بسپاری و به نور رسانی اش.

واژگان را برایت به بازی نمیگیرم. کلمات را نمیچرخانم. تنها از سر همین سجاده نیایش،

دستانم را به آسمان می برم و از خدامی خواهم  که  شفاعت تو را از گلدسته های

گوهرشاد عبور دهد و  از باب الجوادت به آسمان رساند.

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » عامری نسب ( یکشنبه 90/11/2 :: ساعت 10:42 عصر )

 اگر عطری از این سفرنامه به دل شما می‌نشیند،

حدیثش، همین گلابدان گریان سینه‌های سرخ و سوگوار

ماتم حسین است.
با چشمی از ابدیت باید گریست بر مصیبت آینه‌های شکسته‌ی عاشورا

ولی من به جای گریه، شبانه‌ای که به کربلا رسیدم،

در چند قدمی گنبد خورشیدی این دو برادر ـ یعنی عباسِ  با مرّوت و حسینِ آینه‌دار عصمت ـ ایستادم و سلامم را به آبروی ادب ایرانیان، شیرازه‌بندی کردم.

ـ حسین‌جان! من همولایتی مردمی هستم که ایستادن را به نام پدرت علی (ع)، یاد می‌گیرند. با شیر اشک عزای تو، بزرگ می‌شوند و یک روز به خودشان می‌آیند که می‌بینند داغ عاشورا چقدر برای قلبشان سنگین و سهمگین است....

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » عامری نسب ( سه شنبه 90/10/27 :: ساعت 6:47 عصر )