حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی (دامت توفیقاته) می فرمایند :

"برابر آیه (و ما أصابک من سیّئة فمن نفسک)[1]، همه سیّئه‏ها از نفسِ خود انسان است و اگر چه اصل هستی آنها از نزد خداست؛ چون: (کلّ من عند اللّه)[2]، اما صبغه نقص و عیب و شر و رنگ سیّی‏ء بودن آنها از نفس خود انسان است.
اگر این سیّئات اخلاقی و رذایل نفسانی، متمثّل شود، در صورت حیوان های درنده یا گزنده، ظهور می‏کند

و از آن جا که هیچ تمثّل و ظهوری، تصادفی و اتفاقی نیست، تمثّل پلیدی‏های اخلاقی به صورت درندگی و گزندگی نیز با تمثیل الهی و اظهار ربوبی و به دست خدای سبحان که مصوّر اشیاست، تحقق می‏یابد. پس آن حیوان های تمثل یافته نیز موجودهای تکوینی و حقیقی بوده و براساس آیات پنج گانه قرآن، دارای ویژگی‏های «اسلام»، «تسبیح»، «تحمید»، «سجود» و «اطاعت وانقیاد» هستند. از این رو نه بی‏دستور خدا، تأثیر می‏گذارند و نه از فرمان او تخلّف می‏کنند. یعنی این درنده ها و گزنده ها تمثل یافته رذایل نفسانی شخصی معیّن اند و به اذن خداوند، تنها به همان شخص، آسیب می‏رسانند. تفصیل این بحث به تفسیر موضوعی معاد، برمی‏گردد.
اما بخش اصیل انسان یعنی روح او ویژگی‏هایی دارد که اساس آنها کرامت است. خداوند به این ویژگی چنین تصریح فرموده است که ما بنی‏آدم را مکرّم کردیم: (و لقد کرّمنا بنی آدم)[3]. آیا مرجع این کرامت، بدن انسان است یا روح او و یا حقیقتی دیگر؟
بازگشت کرامت انسان به بخش طبیعی او، توجیه علمی و معقول ندارد؛ زیرا در میان حیوان ها، زیباتر و ظریف تر از انسان هم فراوان است. همچون طاووس که چشم ها را خیره کرده و بیننده ها را به شگفتی وا می‏دارد. با این وجود، حیوانی است حرام گوشت که یک رشته از پر زیبای او اگر در لباس نمازگزاری باشد، بطلان نمازش را در پی دارد. اما انسانی سیاه پوست و به ظاهر نازیبا مانند بلال حبشی چنان والاست که بهشت با آن همه زیبایی، همواره مشتاق اوست."